Odesya dogup, büyüdügüm Kuzguncuk'la öylesine bütünlesmisti ki her sokakta, her köse basinda, her evin penceresinde, her kahvehanenin ahsap masasinda o varmis gibi gelirdi bana. Günün her saatinde, her gittigim yerde onu görürdüm. Kavurucu Agustos sicaklarinda, balikcilarin rihtimlari kolum gibi palamutlarla doldurdugu bereketli sonbaharlarda, karayelin besbeter soguttugu karakislarda, leylaklarin baygin kokularini geceye yaydigi ilik ilkbaharlarda hep o vardi yasamimizda. Annemle, babam 40'li yillarda evlendiginde onlara hediye edilen kullanilmis bir gardirobu Nisantasi'ndan, Besiktas iskelesine kadar tasimasi icin babama yardim etmis, dolabi vapura birlikte koymuslar, Kuzguncuk iskelesinde yine beraberce indirdikten sonra da muhitimizin o dik yokuslari boyunca yine birlikte tasimislardi. Bu yardimini dügün hediyesi olarak kabul etmelerini rica etmisti. Cünkü o zamanlar Bogazici köprüleri yoktu, nakliye kamyonetlerini kim kaybetmisti, zaten olsalar da onlara ödeyecek para yoktu.
Odesya eski bir Istanbul beyefendisiydi. Müslüman, Gayri Müslim ayirt etmeden herkesin yardimina kosardi. Müslüman komsularin cenazesinde camide, Gayri Müslim komsularin cenazesinde kilisedeydi. Insanlari selamlayan sesi hala kulaklarimda cinliyor: "Efendimmmm. Nasilsiniz? Bizim Madam'da biraz keyifsiz bugün ama buna da cok sükür. Olacak artik o kadar degil mi efendim. Hayat bu. Geldik gidiyoruz iste"
Yaslandiginda her hangi bir is icin oflaya puflaya yokusumuzu cikip, evimizin bahcesinin önünden her gecisinde annem onu cardagin altinda kahve icmeye davet ederdi. Buz gibi bir bardak su isteyecegini bildigi icin buzdolabindan cikarttigi sürahiyi ve bardagi yanina koyardi. Tam yasini bilemesem de Odesya doksanli yaslara kadar cefakâr, vefakâr komsumuz olarak yasadi. simdi Kuzguncuk Ortodoks mezarliginda sonsuz uykusunda. Aslinda yine komsu sayiliriz. Cünkü evimiz mezarligin hemen yani basinda. Odesya'yi sevgiyle aniyorum. Topragi bol olsun.

Bio by Mehmet Ünver